êlkan û firqata dilê minî xwînî rabûye, vê êvarê qe danê
erê li serê sibeda xwedê dînê mala Kûrmistquv li dewra dinê
hezar û pêncsed eskerê Îslaman dikê zincîr û mehserê li herba zêtûnê
ji ser dibirê vexwarina avê û xwarina tayînê[1]
serdarê dewleta Elî Osman xet û mektûbekê yazmîş dikê û dinivisînê
dide dest Êlçîyekî dişîne cem serekê Kurd û Kurmancan, vê ra dibên Mirşud beg xudanê kela Tûnê
ji Mirşud begê dixwazê êmdada [2]herbê
gava ku êlçî mektûbê tînê
li pîşa Mirşud begê dîdinê
Mirşud beg zerfê di ser ra didirînê
kaxez û rûpelê jê derdixînê
radikê didê ber zoyê çavan, kalbûn sîlehek xayîn e, gelî birano rind nabînê
erê ji Mirşud begê va rind naxewînê
ne wê çaxê bi dengekî bang dikê
li mezinê ewladan, li Qasim begê
dibê yawrim tu were ji min re bixwîne, mektûba serdarê dewleta Elî Osman li vê sibê
Qasim beg mektûbê bi dest xwe dikê
xet bi xet, qor bi qor têra derê û tê
dibê bavo îro Gawirê Kûrmistquv serî rakirî, hezar û pêncsed eskerî Îslaman kirî zincîr û mehserê li herba zêtûnê
serdarê dewleta Elî Osman ji me dixwazê êmdada herbê
Mirşud beg dibê, yawrim tu yê xeberê bide birayê xwe Ehmed begê
mila Ehmed beg jî xeberê bidê Hesen begê
mila Hesen beg jî xeberê bidê, Mecîd begê
her çar lokêd[3] Mûsilê dişidînin nav û tengiyêd hespê
ji bavikê kal ra hazir bikin Dêlitirîfê
dibê emê bi hev ra siwar bin herin herba Gawirê Kûrmistquv herba zêtûnê
ey de law, law, law, law, law, law peyî
qehremano serê min bi qurbano de law
Ê ne wê çaxê her çar lawên Mirşud begê li xwe dikin zirxên dawudî, şelwerê …… berdidin ser cîzmê
li navên xwe diştînin cotê yaqûbiyan bi yan û kêlek û bogirêd xwe da berdidin qama Lezgê
erê li xwe dikin zirxên dawudî, li pêsîrêd xwe bi hev dixin pişkovan li yalî çepê
şarên bi surme, kêserewanî dadixin gobekî eniyê
radikin ercê darî Bexdadê, şilfê darî rumê
ji bavikê kal, ji Mirşud begê re dişidînin nav û tengiya Dêlitirîfê, tînin ber kevirê siwarbûnê, bavê kal lingên xwe dike zengiyê û xwe diqulibînê ser pişta xan û zînê
her çar , hûrik hûrik, hêdî hêdî derin li pê
bi hev re derin Gawirê Kûrmistquv herba zêtûnê
ey de law, law, law, law, law, law, şêrî bi nîşano serî min bi qurbano de law law
Ê ne wê çaxê
xwedê dînê mala fesad û nerinda li heyat û dewra dinê
fesatek ji kela tûnê radibe roj û şevê li hev dixê
berê xwe dide sîh û du qebîlêd kela Romê
derê disekinê li hizûr û dîwana Feteh begê
dibê dê rabe, dê rabe, dê rabe ê de rabe îro Mirşud beg û her çar ewladan çûn sefera gawirê Kûrmistquv herba zêtûnê
îro gewra gêsa, qumriya bajarê tûnê, xwarziya Bekir begê, nazliya ber dilê her çar bira mayî ye li binyana kela Tûnê
ê de rabe ji bo şikandina namûsa Mirşud begê bi destê zorê
ey de law, law, law, law, law, law peyî qehremano, serî min bi qurbano de law
Ê ne mi go wê çaxê mîrê Romê radibê berê xwe didê tewlê û dişidînê nav û tengiya dêlixelewê çê
tînê ber kevirê siwarê, lingê xwe dikê zengiyê û xwe diqulibînê ser xan û zînê
radikê çek û sîlehên herbê, berê xwe dide kela Tûnê
ji bo şikandina namûsa serekê Kurd û Kurmancan Mirşud begê
ey de law, law, law, law, law, law peyî qeheremano Mirşud bego, serê min bi qurbano law
Erê wê çaxê Feteh beg mîrê Romê, roj û şevê li hev dixê tê digînê kela Tûnê
di çel û neh nêrdewanan re hildikşê derê disekinê li ber serê Gewrê
dikşînê şûrê nêrizî, dîdinê ser qirika Gewrê
dibê dê rabe, dê rabe, dê rabe Gewrê ji xewê
bi min re dibên Feteh beg mîrê Romê
ez derketime ji bo şikandina namûsa Mirşud begê bi destê zorê
ê de rabe, gewrê de rabe serî mi bi qurbanê Gewrê de rabe tu kê bi min dê çi cabê
ey de law, law, law, law, law peyî bi qêreto Mirşud bego law law
Ê wê çaxê Gewra gêsa qumriya kela Tûnê
nazliya ber dilê dê û bavê serê xwe radikê ji xewê
dibê ey şîrheramo min bi te re bernedane ti qewl û qerarên çê
ê de here, de here ji ber serê mi dêlê
dibê te nebîstiye bi navê xalê serekê erdê, Cezawîr kurê Bekir begê
di dû re te ne bîstî bi navê bavê kal Mirşud begê
telayê bi tenê û her çar began lokên Mûsilê
sereskerê dewleta Elî Osman çaxê ku dikevê tengiyê, ji me dixwazê êmdada herbê tema ji bavê min ra şandine kurk û hewranê beybegliqiyê
ê de here, de here, de here şîrheramo ji ber serê mi dêlê
de here berî tu bibê sebeba cahîl û camêrên xelkê
ey de law, law, law, law, law şîrheramo tu here ji ber serê mi dêlê
Erê wê çaxê şîrheramê Feteh begê xudanê sîh û du qebêlêd erdê Romê
dikşînê şûrê nêrizî û li Gewrê tînê gûc û zorê
şûr û mertalên Gewrê tune ne, ku bi peyî wek Feteh begê din cabê
dibê dê here, dê here şîrheramo ji ber serê mi dêlê
eger tu narê ez ê xeberê bidim Mêrzo begê birayê biçûk telayê bi tenê
li şûna bavê kal Mirşud begê dibînê xizmetê odê
eger ji xew rabê, ê serî te qut kê laşê te bavê erdê
ev ê di navbera xelkê da ê bi şor û deng bê
ê bibên Mirşud bavê kal û her çar ewladan çûn sefera Kurmistquv herba zêtûnê
di dû ra Gewra gêsa, qumriya tûnê peyan dewet dikê li odê
ê dê here, dê here berî xeberê didim Mêrzo begê telayê bi tenê
xwedê dînê mala şîrheramê kela Romê
gava ku ji gewrê dibîsê vê şorê
dikşînê şûrê nêrizî û dajo yalê sultaniyê
di xewa şêrîn da Mêrzo beg telayê bi tenê
duwanzdeh saliye, nazliyê ber dilê dê û bavê dikê bin derba mirinê
beht û qirarê xwedê bê kî ji Kurdan bi pey min kevê ez ê bi sîh û du cebha vê ra vekim kilîta herbê
ey de lê, lê, lê, lê, lê, lê Gewrê serî mi bi qurbanê tu kê bi min dê çi cabê
Erê wê çaxê Gewra gêsa, qumriya kela tûnê
daylana Mirşud begê omidiyê dibirê
dibînê êkê bikujê Mêrzo begê
birayê biçûk telayê bi tenê
tema çûkê biraye naziliye li ber dilê Gewrê
dibê şîrheramo berde Mirşud begê telayê bi tenê
bi min de fersendê, nîv setê bisebire, li dîwana xwedê ez rabim bikim sinet û ferzên limiya sibê
ezê paşê lingê xwe têkim zengiyê bi te ra biqulibim ser pişta xan û zînê
ez ê berê xwe bi te ra bidim sîh û du qebîlên kela Romê
çaxa ku Feteh beg vê şorê ji Gewrê dibîsê
ji şabûneka ra tirs di zik da diqetê
ling nagînin erdê
wê çaxê didê Gewrê fersend û firsetê
erê Gewra kîbar wê çaxê derê disekinê li ber serê cariyê
dibê lê ûçê lê … xakê lê … serî mi bi qurbanê lê lê
ê de rabe ûçê, xakê de rabe ji xwe ra bal û zêna xwe bide min û vê yekê
carî dibê tirsa min e, ji te ra hatiye xebera bavê kal xebera Mirşud begê
ez ditirsim ji te ra hatiye xebera her çar birayan li vê sibê
xebera Qasim begê, Ehmed begê, Hesen begê û Mecîd begê
Gewrê go: ûçê xwaziya ji min ra bihata xebera reş, xebera her çar biraka û bavê kal û bi serê min nehatiba kêmaniya namûsê û şikandina bi destê zorê
ê de rabe ûçê îro ji morantiya sibê da, ji êvarê da bi mîrê Romê ra ez ketime dogiş û cengê
ûçê min kir nekir nikanim lê bibînim ti çarê
ê kê bi destî zorê min bavêje tergiyê
min go belkîm bi navê Merzo begê birayê biçûk ez bitirsînim zalimê Romê
gava min got, here tu narê ez ê xeberê bidim Mêrzo begê
şûrê nêrizî ajot ser textê sultaniyê, Mêrzo beg telayê bi tenê nazliyê ber dilê min û dê û bavê kir bin derba mirinê
ji min ra sûnd xwar bi rebê alemê, bi pût û penesan, bi sûnda Îslaman û hezar û yek navê xwedê
go: eger tu nerê ez ê bikujim Mêrzo begê telayê bi tenê
seba xatirê Mêrzo begê telayê bi tenê, nazliyê ber dilê min û dê û bavê
min vê ra berda qewl û qerara revê
beht û qerara xwedê bê, ji vir û heya heft salan, ezê rakim darî dûrbûnê û binirim li rê
eger ji senseleta Kurd û Kurmancan kes nekevê dû min û nê
ji şîrheramê Romê ra, ez venakim sîh û du pişkovên enterî Şamê
vê ra nakevim kêf û zewqê
jê ra bermaliyê û helaliqiyê
ez ê bi ser dilî xwe kevim bi kêrê
bi ser xwe dakim fîncana zihêrê
serê xwe bidim diyarî mirinê û axa gornê
naşkînim namûsa bavê kal, namûsa her çar birayan, namûsa Kurdan ez nêlim û bernadim erdê
ey de lê, lê, lê, lê ûçê bi xatirê te û kela Tûnê
gunehê Mêrzo begê li istiyê te bê, sibe bi sibe tu yê jê ra bikelînê fîncana qehwê
li ber destan bibînê xizmetê periya odê
ê ne wê çaxê Gewra kîbar şêrîna kela Tûnê
nazliya ber dilê dê û bavê
vedigerê cem şîrheramê kela Romê
ê ne dibê de rabe, de rabe mîrî Romêyo de rabe bişidîn nav û tengiya hespê
dikim bi te ra xwe banî te kim, berê xwe bidim kela Rom qelê
lê qe omid make ji te ra bibînim bermalî û helaliqiyê
va zulmetiya tu dikê, rebê alemê ji te ra nêlê
erê wê çaxê mîrê Romê radibê dişidînê nav û tengiya dêli xelewê çê
dibê ber kevirê siwariyê lingê xwe dikê zengiyê û diqulibê ser xan û zînê
destêd xwe davê zendêd bazina, bi êrişiya Kurmanciyê, bi xeml û xêza giran bi sîng û sepeta ubêdiyan, bi pêsîra derziyan davê tergiyê
erê devê xwe didê çol û kêrbelayê û derê
ji hidûd û sînorê kela Tûnê dikevê nav axa Romê
bi sibê ra kes nabînê, xêrbî li şûn Gewrê dixînê
ey de lê, lê, lê de here Gewrê xayînga minê lê lê de here lê
erê gava ku sînorê kela Tûnê qut dikê û dikevê nav axa erdê Kela Romê
derê digînê deh û du hezar malî Faris begê
erê Faris begê temê dikê û dîdinê da bipê kenara rê
dibê eger ji miletê Kurdan kes ket pê min û Gewrê
xeberê bi min de bi darê têlê, ez ji we ra bişînim qawata sîh û du qebîlêd erdê Romê
seba xatirê çavêd reş û belek, êrişa Kurmanciyê
bi sîh û du cebha em ê bi eskerê Kurdan ra vekin kilîta herbê
ji wir bi rê dikevê û bi rê da derê
digînê deh û du hezar malî Xelîlbegê
wan jî temî dikê û dibê ji min ra bipên kenara rê
ji wan derbas dibê derê digînê bîst û çar hezar malî Xurşîd begê
erê birano qereqolan dîdinê li serê çê
dibê hûnê binirin li rêka kela Tûnê
eger kes ji miletê Kurdan ket pê min û Gewrê
vê ra vekin kilîta cebhê herbê
xeberê bi min din bi darî têlê
ezê ji we ra bişînim qawata sîh û du qebîlêd erdê Romê
ew her sê kelayên ku ew temî dikê
pimamêd Feteh begê ne, vê ra can bi can in li heyat û dewra dinê
erê wê çaxê derbas dibê derê digînê kela rom qelê
peya dibê, bi çepilê Gewrê digrê, dikşînê pozê kelê
kes nabînê quriya bajarê Tûnê, daylana Mirşud begê
xayînga her her çar biran, şêrên bi nîşan, ji selaleta Rustemî zal û qehremanê me Kurda, ey birano dikşînê yalê heramiyê
wexta ku destê xwe davê Gewrê
ê kê namûsa mirşud begê berdê erdê
Gewra nazik û kîbar destê xwe davê beriya xwe kêra qelem teraş jê derdixê
şîşê zihêrê dîdinê pîşê
jê ra sûnd duxê bi şerefa Kurd û Kurmancan, bi selaleta Rustem qehremanê zal, heqê Zerdeştê kal, bi heq û hiqoqê xwedê
eger tu nêzîkî min bibê ez êli ser dilî xwe xim bi kêrê
ezê bi ser xwe da kim fîncana zihêrê
ez dîsa serî xwe bi te ra dînanim ser balgî û yastiqê herîrî û bi te ra nakim ti xewê
ji te ra nakim helaliqiyê li dewra dinê
erê wê çaxê mîrê romê bal û zêna xwe didê
eger destêd xwe bavê zendêd bazina, Gewra nazik û kîbar ê kê xwe bikujê
jê nabînê paşê ti fêdê
bi xwe ra dibê ezê rûnim li hembera Gewrê
hêdî hêdî, belkîm bi dilî xweşî ez wê bînim rê
erê mila Gewra Mirşud begê bi tenê bimînê li kela Romê
em vegerin ser Mêrzo begê telayê bi tenê
nazliyê ber dilê bavê û dê
çûkê birakan rûniştiye li ser textê sultaniyê
ê ne serî sibe da radibe ji xewê
erê xoceyê Tûnê dixwînê azan û tecwîda limiya sibê
wê çaxê bi dengekî bang dikê dibê li Gewrê lê lê lê…
lê lê xayîngê serê min bi qurbanê lê lê lê
êl ê ûçê hindik ma pozê rowê ji şerqê va bi derê
te çima ji min ra hazir nekiriye fîncan qehwa sibê
te çima ji min ra tijî nekiriye misînê avê
lê belê Mêrzo beg telayê bi tenê hay tune ye ji Gewrê û wê yekê
erê wê çaxê carî bi xwe dihesê
tijî dikê misînê avê
tê disekinê li hizûr û dîwana Mêrzo begê
dibê de rabe, de rabe qehremanî Kurda de rabe bisekine li hizûr û dîwana xwedê
rabe limike, bike sinet û ferzên limiya sibê
îro li şûna xanima xwe ez kê ji te ra bikelînim fêncana qehwê
ez qêmîş Gewrê nabim rakim ji xewê
ez kê îro bikim xixmetê te li periya odê
ey de law, law, law, law delalo Mêrzo bego de law law
erê wê çaxê Mêrzo beg dibê lê ûçê tu here ji min ra rake xayînga mi Gewrê
min xewnek dewre dîtiye dikim jê ra hewldim vê sibê
erê çiqas carî li ber digerê lê nabînê ti çarê
dibê begê mino law Mêrzo begê ez bi qurbano serê vê sibê
erê dibê rûyên reş kê pêş kin tenyê
bila xebera te hebe bavê te yî kal û her çar birayên te çûn sefera Kûrmistquv herba zêtûnê
di dû te ra Gewra gêsa, qumriya bajarê Tûnê, daylana Mirşud begê, xwarziya Bekir begê xwe avêt tergiya Feteh begê mîrê Romê
vê ra berî da kela Rom qelê, şikand namûsa bavê te yî kal û berda erdê
wey xwedêyo tu gotir nekê barî namûsê nînê serê ti peyayên çê
erê wexta vê şorê telayê bi tenê Mêrzo beg dibêsê
mîna lokekî ji lokê Mûsilê bi dev û rûya derê erdê
kef û kopik li dêv dimeyê
heş û aqil ji sêrî derê
barekî giran e, çîfte qentar e, nikanê di bin da rabê
wê çaxê carî derê xeberê didê diya pîr Elîf xatûnê li yalê heramiyê
vê ra dibê de rabe de rabe, îro Gewra gêsa, qumriya bajarê Tûnê lingê xwe kir zengiyê, qulibî ser xan û zînê
bi Feteh begê mîrê Romê ra çû û şikand namûsa we berda erdê
min xweber da Mêrzo begê telayê bi tenê ji wê çaxê da î ketiye erdê û nikanê rabê
wê çaxê Elîf xatûn tê disekinê li ber serê Mêrzo begê
dibê law Mêrzo begê mino law, çûkî birayo law, şêrî bi nîşano law, ez bi qurbano law Mêrzo bego law law
ê ne dibê de rabe, de rabe, de rabe ji ber serê kefirê parsî xwarê dêla Gewrê
ez bi qurbano berî xwe bide tewlê bişidînê nav û tengiya Rihelbozê
bibe ber kevirê siwariyê, lingê xwe têke zengiyê û xwe biqulibîn ser xan û zînê
ji para va bibe êmdada gewrê û wê dêlê
qalibî sabûnê û kefenê xwe bişidîn li tergiyê
çaxa tu bimrê, xelk ê bibê Mêrzo beg telayê bi tenê, peyê duwanzdeh salî mir seba xatirê namûsê
yawrim eger tu nerê, emê bi çi rûyî derkevin nav êlê
ey de law, law, law Mêrzo begê mino ez bi qurbano de rabe law law
Mêrzo beg dibê: ê lê anê, lê anê serî min bi qurbanê, anê salên min duwanzdeh ne ez derketime ji hicrê û mektebê
ê lê anê qawata min nabê li ercê darî rumê
li kişandina şûrê nêrizî ji qab û qinê
ê lê dayê ezî hîn didim girî li ser nên û avê
ez kê ji te ra çawa bişkînim deh û du hezar malî Faris begê
çawa ji te ta duwanzdeh hezar malî Xelîl begê
çawa bozmîş kim bîst û çar hezar malî Xurşîd begê
ji te ra bigrim Feteh begê mîrê Romê
û bên di serê wî kim te Gewrê bînim kela Tûnê
ê lê anê çûndina min heye vegera min tune ye li darî dinê
ê lê anê were biger ji min û vê yekê
ey de lê, lê, lê, lê, lê, lê serê min bi qurbanê anê lê lê …
erê wê çaxê Elîf xatûn dibê yawrim nabê, tu rabe here bi xwe re bibe qalibê sabûnê û kefenê xwe bişidîne li tergiyê
tu li ku mir mila te li wir berdin bin zikê erdê
qenê xelk ê bibê Mêrzo beg mir seba namûsê
ê law yawrim ne hêfa şîrê min dayî te û min li xwe herimand xewa şevê
ez bi qurban ji berê paşê da dibên gayî kûr li şûn afira dimînê
ê de rabe yawrim şaşiek jina bi serê xwe de, li şûna Gewrê here rûne, yalê heramiyê
ey de law, law, law egîto serê mi bi qurbano law law
ê ne wê çaxê Mêrzo beg telayê bi tenê, lokê Mûsilê cudê Iniza, ji selaleta Rustem, ji selaleta Kurmancan tamarên mêrantiyê li eniyê radibin ez bi qurban şora Elîf xatûnê li ser dilê Mêrzo begê dibê ercek ji ercê darî rumê
li ser dilê Mêrzo begê tê kutan û vedinê li vê sibê
radibê berî xwe didê tewlê dişidînê nav û tengiya Rihelbozê
kefen û qalibê sabûnê çedikê tergiyê
radikê çek û sîlehên herbê û cengê
dibê ber kevirê siwariyê, lingê xwe dikê zingiyê û diqulibê ser xan û zînê
bang xwedê dike dibê ez bi qawata te berê xwe didim sefera erdê Romê
dibê Xwedê tu ji min xafil nebê li herbê
diya pîr bang dikê dibê here yawrim Xwedê qawatikê bi te dê
Xidir eleyhîselem xudanê deştê û çê hevalê te bê
ey de lê, lê, lê,lê, lê lê sebeba ton û hinga Gewrê lê lê…
erê wê çaxê Mêrzo beg Rihelbozê didê ber zengiya û dikudînê
çîfte zengiyan lêdixînê ji nav erdê Tûnê derdikevê dikevê nav erdê Romê
roj û şevê li hev dixînê, digînê deh û du hezar malî Faris begê
erê deh û du hezar malî faris begê qereqol û payvana dînane serê çê
xeberê didin kelê bi boriyê
Mêrzo beg carekê bala xwe didê
derî û qapiyên kelê vedibin, qehreman û egîtên wan tên disekinin li pîşê
li pîşa Mêrzo begê şilfê darî rumê vanane û kutane erdê
erê Mêrzo beg digînê cem wan û didê yê silava xwedê
xwedê surr û qawata Îmam Elî didê Mêrzo begê
mîna şêrê bi nîşan li hember wan xûya dibê
erê, erê bû Erzaîlê mîrê kulê
zihêr ji rûyê wî dibarê
çavêd xwe negrin vê ra têkevin herbê
vê ra dibên buyrin, buyrin peyî Kurdawo, silavên Faris begê ji te ra hene go: mila derbas bê were peya bê li periya odê
mila werê perçak nanî me bixwe û vexwe fîncanek me qehwê
paşê gûlegûle, bi xêr û selamet mila bi riya xwe da herê
erê Mêrzo beg dibê birano ez serekê ticara me, pere bi min ra mane hevalên min pêş da çûne erdê Romê
ez derim pezê mor bikirim ji bo ticariyê
ez dixwazim zû herim bi hevalên xwe gînim, hûnê ji min ra vekin kenara rê
mila di navbera min û we da venebê kilîta cebhê herbê
mila xwînê egît û camêrên xelkê li boşiyê nerijê
ehd û qerara xwedê bê, bi xêr em vegeriya ji seferê
emê werin peya bin li periya odê
li cem serekê we Faris begê
em peyabi û vê ra vexin fîncana qehwê
silavan ji min re lêkin, bêjin bi xêr li vegerê
ezê vê ra bixum perçak nan seba di navbera me da bibê nan û xê
ey de lê, lê, lê, lê Gewrê serê min bi qurbanê lê lê
erê wê çaxê eskerê Faris begê didin Mêrzo beg kenara rê
derbas dibe ji kelê roj û şevê li hev dixê
derê digînê duanzdeh hezar malî xelîl begê
xelîl beg jî wek faris begê pêlewanan berdidê pîşê
dîsa bi gep û vira ji wan distînê kenara rê
erê berê xwe didê çol û kêrbelê û derê
ne bi emir û fermanê xwedê rebê alemê
bi bangîna Mêrzo begê ra radikê Xidir siwarê hespê qirê serekê çel siwarê xeybê
ê ne wê çaxê mêrzo beg bala xwe didêyê li wê derê
kalekî bi hespê qir sekiniye li pîşê
digînê cem kalê û silavê didê
kal vedigerênê silava Mêrzo begê
dibê Mêrzo bego tu hatiye li ser herdu çavêd apê xwe li vê sibê
hele were li pîşa apê xwe bisekin ez kê bikim li te temiyekê
Mêrzo beg wê çaxê derê disekinê li hizûr û dîwana kalê
wê çaxê kal destê xwe yî bimbarek lêdixê li qulinca piştê
dibê here yawrim rebî alemê yekê bi tenê hevalê te bê
serî min bi qurbano, eger tu ket tengiyê banke bê ellah tu bi bangîna min ra hûnê Xidir û çel siwarê xeybê
erê wê çaxê dikşînê şûrê edaletê didê Mêrzo begê telayê bi tenê
dibê here yawrim kes nikanê pişta te bi ax bikê li erdê Romê
wê çaxê Mêrzo beg xwe davê ber lingêd kalê û dest û lingan maç dikê
ji kalê îznê dibê û dikevê rê
tu were li emr û ferman û teqdîra xwedê
Mêrzo beg dibê Erzaîlê mîrê kulê zihêr ji rû dibarê
tobe heram bê kuştina egît û camêra li pîşê mîna serjêkirina dîkan xûva nê
erê wê çaxê derbas dibê derê digînê bîst û çar hezar malî Xurşîd begê
payvan û peyên Xurşîd begê sekinîne li kenara rê
gava Mêrzo begê dibênin xeberê didin kelê bi boriyê
wê çaxê xurşîd beg herdu lawên xwe berdidê pîşê
herdu lawên xurşîd begê tehsîl kirine sed û bîst hunerên herbê
cara kesî piştê wan bi ax nekirî ji sîh û du qebîlêd erdê Romê
tên disekinin li pîşa Mêrzo begê telayê bi tenê
dikutin erdê ercê darî rumê
ne wê çaxê Mêrzo beg digînê cem herdu lawên Xurşîd begê
didê wan silava Xwedê
kurêd mêrzo begê venagerînin silava Mêrzo begê
berî pirsê jê bikin û bên tu ji kuva tê û ji ku va derê
radikin ercê darî rumê davên Mêrzo begê telayê bi tenê
Mêrzo beg lokê Mûsilê mîna merê teyar li bin zikê Rihelbozê diftilê
ji herdu ewladêd Xurşîd begê ra boş dikê xan û zînê
zoyî ruman di ber hev ra derin li boşiyê
erê wê çaxê dore diftilê ser Mêrzo begê
xwe doxrî dike li ser xan û zînê
dajo ser kurêd xurşîd begê
bi şûrê nêrizî li textî qulincê yekî dixînê
bi şilfê darî rumê li ê din jî dixînê
laşêd herdu ewladêd Xurşîd begê li erdê dixînê
erê qeytanê şûrê nêrizî bi xwînê dixemlînê
wê çaxê Xurşîd beg vê yekê dibînê
li fena gayan diurê
bi orta riyên xwe digrê û diqurçînê
bi çolê da davê û li erdê dixînê
dikê qêrî li bîst û çar hezar mal û li obê
bîst û çar hezar mal li serê Mêrzo begê kom dibê û dicivê
her malekê sê peyan jê derdikevê
heftê û du hezar peyan bi qelem û defter dikê
erê Mêrzo beg telayê bi tenê bi wan ra dikevê herbê
ji eşq û meraqa dilê xwe ra dadikevê cengê
her ku yekî dikujê, hezar li şûnê pêda dibê
bang dikê dibê ya ellah ya xwedê tu bi bangîna min ra hûnê Xidir û çel siwarê xeybê
wê çaxê xidir û çel siwarî xeybê dor Mêrzo begê fere dikê û mehveze dikê
şeqirtiya şûrê mêrzo begê derê taqê ezmênî heftê
dibê erdê eresatê laşe li ser laşan diskinê
erê, erê bîst û çar hezar malî xurşîd beg tar û mar dibê
kîbarek tê bi êrişa kurmanciyê, bi xeml û xêzeka giran, tê disekinê li heber mêrzo begê
dibê bûrin bûrin keremke were periya odê
derbas ke here yalî heramiyê
li navbera koz û perda ezê ji te ra bikelînim fîncana qehwê
bi min ra dibên Zeneb xatûn qîza Xurşîd begê
dibê Xurşîd beg î bi tenê mayî, bi min de şilfê darî rumê
ez bikujim seba xatirê ku ez bi te ra bibînim helaliqiyê li vê dewra dinê
belkîm rebî alemê peyakî wek te bi min dê
egît û camêr û pehlewana ji nuva em ê bavên erdê
dibê ûçê ez û te va bi hev ra wek xûşk û biraka li vê derê
pir eyb û qusûr e, mêr û jin bi hev ra têkevin herbê
bi îznê xwedê bê mêrî ku li hember min bisekinê ezê bavêm erdê
ji destê min kes nafiltê ez ê gişta derbas kim li ber devê şûrê edaletê
erê wê çaxê ji çalim dîdinê şûrê edaletê, serî ji bedenê difirê
wê çaxê mêrî mîzînê li wir namînê berê xwe didê çol û kêrbelê
ê revî xwe xelas kir ji ber sîngê hespê
wê çaxê Mêrzo beg peya dibê tev Zêneba şêrîn sê ro sê şevan dikê kêf û zewqê
ji sê ro, sê şeva bi şûnda Zêneba şêrîn vê ra siwar dibê
berê xwe didê kela Rom qelê
dibê ez ê ji te ra bibînim xizmetê sibê
ji te ra bikelînim fîncana qehwê
belkîm bi xêr te Feteh beg û Gewrê va vegerandin kela Tûnê
ez ê te omid kim tu min bibê, ewladekî wek te ji min bibê
peyan, camêr û egîtan bavê erdê
erê wê çaxê Mêrzo beg dibê lê ûçê tu xak û diya min a axretê
me herduwan bi hev ra vexwariye şîrê Elîf xatûnê li yalê heramiyê
eger em vegerin bi ehd û qerara xwedê bê, ez ê te nikeh kim li birayê xwe yî mezin li Qasim begê
erê mêranliqiya Qasim begê di ser min ra yê bi duwanzdeh qatan li dewra dinê
ey de lê, lê, lê, lê Zênebê serê min qurbanê lê lê
erê wê çaxê Mêrzo beg roj û şevê li hev dixînê digînê kela Rom qelê
hildikşê li hemberê li pozê çê, çadirikê li wir vedigrê
Zêneba nazik û kîbar li wir dihêlê
bi sibê ra dadikevê meydana herbê
derê û tê lingan didê hespê
derdixê mektûbekê dinivîsê didê dest peyakî dişînê cem mîrê Romê
dibê ma qey ez wek wî şîrheram im, ez bi xiyanetî herim yalê heramiyê
eger peyaye mila dakevê meydana cengê
bi min ra dibên Mêrzo beg telayê bi tenê
ji selaleta Rusemê zal Kurdê li dewra dinê
erê dibê ji mêrên wek me ra eyb e, em xelkê bigrin di xewa şêrîn da bidin ber derbê
mila rabe peya be û bisekinê li hember peyan vê sibê
dera ku tu jê ye, ez jî ji wir im, ez ji te nakim mineta fîncana xwînê
ne wê çaxê Mêrzo beng bang dikê dibê ya ellah û ya xwedê
Feteh begê mîrê Romê çalimê tînê dikê bin derbê
êkê lêxê bi şilfê darî rumê, tê bîra wî temiya dêkê
wexta ku Elîf xatûnê ew temî kir li yalitê heramiyê
gava ku vê ra gotî: ez ji te dixwazim tu bên di serê feteh begê û Gewrê kê heta bi kela Tûnê
ji bo ku kes nebêje Mêrzo beg viran dikê
erê wê çaxê bi destikê darî rumê li paş serê Feteh begê dixê
bi dev û rûya, bi kab û çongan li ser mîzêna sêrî davêje erdê
ji hespê peya dibê û destên Feteh begê di paş da girêdidê
hefsarê Dêli Xelewê çê çedikê serê Feteh begê
dikşîne serê çê, li cem Zêneba şêrîn, li ber kon tiqtiqa sike tê
gava ku singan dikutê erdê
ji nuh ve diftilê bajarê keka Rom qelê çiqas keçik tê da hene êsîr dikê
û bên dikê qirtik û istiyê Gewra gêsa qumriya kela tûnê
dikşînê, didê ber xwe û dibê pozê çê
û hemûyan bi xwe ra dibê û dêv didê kela Tûnê
erê bi rêda derê digînê bîst û çar hezar malî Xurşîd begê
erê pismamêd Xurşîd begê, ew jî pismamêd Feteh begê ne, ji yekî ra dibêjin qadirê axê
Qadir axa pismamê zêneba kîbar e, wexta digînê wir Zênebê çedikê çolê
Qadir beg disekinê li kenara rê
li pîşa Mêrzo begê vedinê ercê darî Romê
ey de lê, lê, lê, lê Gewrê serê min bi qurbanê lê lê
erê wê çaxê Mêrzo beg tê li kêleka ruma Qadir begê, ruma xwe vedinê û dikutê erdê
hildikşê serê çê, konê xwe vedinê û êsîran li wir dêlê
erê hefsarê Feteh begê û Gewrê didê dest Zênebê
bi şûnda vedigerê ser pismamê Feteh begê, ser Qadir begê
hele binirin li Qadir begê qehremanî hêja ê kê çibikê, tehsîl kiriye sed û bîst û du hunerî herbê
cara ji sîh û du qebîlêd erdê Romê kesî ew bi birîn nekirî û ne jî pişta wî gihandiye erdê
erê wê çaxê qadir beg vedikê deriyê kelê û dikutê def û niqara herbê
dadikevê meydanê, ew û Mêrzo begê va radibin hev bi egîtiyê
erê neçel, neçel derb di navbera herduwan ra derin û tên li boşiyê
ne Mêrzo beg telayê bi tenê çalima Qadir begê dikê bin derbê
ez bi qurban heta wê çaxê qadir beg pir derban davê Mêrzo begê
Mêrzo beg xwe di bin zikê hespê ra diftilînê û derb derin li boşiyê
Qadir beg dajo ser Mêrzo begê û şûr radikê
wexta ku şûr radikê ku li Mêrzo begê xê
Mêrzo beg destê xwe davê bi boxazê dêst digrê û dikşînê
erê eyarê destê Mêrzo begê tev destikê rumê vê ra tê
ruma wî bi çolê da davê
dibê ji bo tu nebêje ez bê sîleh mam û te ez kuştim bi êxanetiyê
radikê şûrê edaletê bi pozî şûr digrê û dêstik dirêj Qadir begê dikê
tu were li emr û ferman û teqdîra xwedê
mexmûrî ne ti tişte li dilê xwedê qer tê
dibê zar Mêrzo beg vê mêrantiyê ji xwe zanê
erê wexta ku Mêrzo beg zengiya didê hespê û lingan lêdixê
hespê xwe dajo ser qadir begê
hesp qilaqan pêşda didê, pozî siman dikutê erdê
dibê eger tu min bikuje ez gavekê pêşda çenakim û narim ser Qadir begê
erê wê çaxê Mêrzo beg peya dibê ji hespê
derê peya bi Qadir begê ra dikevê herbê
tu were li emr û ferman û teqdîra xwedê
qadir beg bi hespê di dor Mêrzo begê ra diftilê
Mêrzo begê dikê bin derbê
bi pozî ercê darî rumê li qulincê piştê dixê
pozî heft qîtikêd ercê darî rumê
di ortê piştê Mêrzo begê da, di mofirkê piştê da dadigerê
wê çaxê peya dibê ji ser xan û zînê
ji berîkê kêra qelem teraşê derdixê
ê kê serê Mêrzo begê jêkê
tu were li halê Zêneb xatûnê êkê xwe bikujê, serî xwe li kevir û kuçikên çê dixînê
dibê ellah tu Mêrzo begê bixefirînê vê sibê
lê belê peyî camêr î camêr e, nekujê di êxanetyê
dibê rabe mêrzo beg rabe ez ê te derman kim, bûyrin em herin periya odê
perçak nanî me bixwe heta ku tu bi ser xwe tê
wexta ku tu çê bibê, em ê rabin hev bi egîtiyê
Mêrzo begê got: eger ez nan û xê li cem te bixum, ez nikanim bi te ra têkevim herbê
ez ê herim li pozê çê, li bin kon, xwe derman kim, tu yê xeberê bişîne ji min ra ez ê dîsa bi te ra bikim herba egîtiyê
bi soz û qirara xwedê bê, ez ji ber pozê te narim heta ku ez bi te ra nekim herba egîtiyê
ya tu yê min bikuje, ya jî ez ê te bikim mêvanê qebra reş û axa gornê
Mêrzo beg radibê, derê pozê çê
cem Zêneba kîbar qîza Xurşîd begê
Zêneb birîna Mêrzo begê dişo bi ava tirşê
didê ber sodê û hêdî girêdidê û diştînê
erê piştî demekê Mêrzo beg çêdibê û tê ser herfa berê
siwar dibê li xan û zînê
û dadikevê meydana qadir begê
ji Qadir begê meydanê dixwazê
herdu radibin hev bi egîtiyê
wê çaxê bang dikê dibê ya ellah û ya xwedê
êmdadê dixwazê ji rebê alemê û dajo ser Qadir begê
Rihelboz di bin Mêrzo begê da dilîzê wek nêriyê xezalan xwe davê û derê
erê wê çaxê Qadir begê li çalimê tînê û dikê bin derbê
qêmîşî wî nabê, peyakî camêr e, dîn û demîrê xwe fereyê naxwazê bi destikê rumê li paşiya serê wî xînê û bavê erdê
dibê rabe, rabe min tu cebar kir ez te nakujim, te jî ez nekuştim li xiyanetiyê
erê dîsa sê caran radibin hev bi egîtiyê
her sê caran qadir begê davê erdê
Qadir beg wê çaxê berê xwe didê Qulbê
pîçên xwe radikê, jê ra bijî dikê û Îslam dibê
dibê bûyrin were em peya bin li periya odê
em ê sê ro, sê şevan vehesin û têkevin kêf û zewqê
Mêrzo beg dibê ez venahesim ilem li Kela Tûnê
Qadir beg dibê ez ji te naqetim heta ku ez serê xwe dîdinim axa gornê
ez kê li ber destî te bibînim xizmetê periya odê
erê wê çaxê Qadir beg bi Mêrzo begê ra siwar dibê, dibê hevalê wî û derê
tên digînin bi rê va deh û du hezar malî Faris begê kela Mencesperê
erê dibînin sîh û du qebîlêd Romê kombûne li wê derê
mîna roja qiyamet û heşer û mehşerê
xeberê didin hev bi boriyê
Mêrzo beg derê êsîran dîdinê serê çê
bi Qadir begê ra dibê tu yê êsîran, Feteh begê û Gewrê bipê
ez kê bi tenê dakevim meydana van û herbê
erê mêrzo beg dadikevê kela Mencesperê
li meydana wan derê û tê
ez bi qurban seriyan mîna sapê gêris li erdê dixê
çi ewladên dê û bavan bi xîrexîta darê rumê difirê
ey de law law, de law law Mêrzo bego serê min bi qurbano, şêrê bi nîşano law
erê wê çaxê tabûr li pê tabûr li serê Mêrzo begê kim dibê û dicivê
mîna kuliyan çiqas Mêrzo beg dikujê talî nê
yekî dikujê hezar li şûnê pêda dibê
em herin ser Mirşud begê û her çar ewladan, bozmîş kirin herba Kûrmistkuv li herba zêtûnê
gava ku herba zêtûnê ji eskerê Kûrmistquv vedixin û vedigerin kela Tûnê
li kela Tûnê Elîf xwtûn tê disekinê li hizûr û dîwana Mirşud begê
Elîf xatûn dibê law Mirşud bego dê rabe here tu qe nafkirê li halê Mêrzo begê û dêla Gewrê
erê di pey te ta feteh begê, mîrê romê ajot yalê heramiyê
şikand namûsa me bi destê zorê
çalmîş kir bi çeplê gewrê û avêt tergiyê
erê min şêrê duwanzdeh salî Mêrzo beg kir pê
ez nizanim miriye lê xweş e, li heyat û dewra dinê
rabin herin ji Mêrzo begê ra bibin qawat û êmdada herbê
wê çaxê Elîf xatûn derê cem Qasim beg û Ehmed begê
dibê Qasim begê mino law, Ehmed begê mino law
law law birayê we Mêrzo beg î bi tenê ketiye herba Romê
Feteh begê şikand namûsa we bi revandina parsîxara dêlê û xûşka we Gewrê
gerek hûn bibin êmdad û qawata birayê xwe telayê bi tenê
lê belê Mêrzo beg û Gewrê ji Elîf xatûnê ne û din jî diya wan serê xwe dînayî diyarî mirin û rihma xwedê
qasim beg û ehmed begê derin disekinin li hizûr û dîwana bavê kal li temenê
dibên bavo tu yê bi me dê îznê, em kê bibin qawat û êmdada parsîxara gewrê û telayê bi tenê
em kê berê xwe bidin kela Romê
birayê me yî biçûke nikanê bi wan ra bikê herbê
erê wê çaxê Mirşud beg wan azar dikê û dibê herin rûnin, eger Mêrzo beg î ji min bê ê bişkînê sîh û du qebîlêd erdê Romê
û eger neyî ji min bê mila îro bimrê ji siba çêtir e, ez kê pêşkim xudîkim fînokê xelkê
erê wê çaxê Elîf xatûn derê disekinê li hizûr û dîwana Hesen begê û mecîd begê
dibê law Mecîd begê mino, law hesen begê mino ez bi qurban herin bibin êmdad û qawata Mêrzo begê
di cîh da herdu radibin li xwe dikin cilên herbê
bi dest xwe dikin çek û sîlehên herbê
narin cem bavê xwe û jê naxwazin îzna çûndina erdê Romê
bê emrê bavê siwar dibin û berê xwe didin rê
erê digînin kela Mencesperê dibîsin û dibînin şeqirtiya şûran gîştiye qatî ezmênî heftê
toz û kulxan ê li hev digerê, diftilê, radibê û hildikşê
wê çaxê hesen beg û Mecîd begê bang dikin û dibên ya ellah û ya xwedê
di yacîkî ra dikevin cebhê herbê
erê surek ji sura xwedê heye li ser mêrzo begê
eger ne ji sura xwedê bê, bi devê camêran neketî, kes bisekinê li hember sîh û du qebîlêd Romê
hîn ne gotine yek û dudu, Hesen beg û Mecîd begê davên erdê
serê herduwan jê dikin û vedinin li ser destikê darî rumê
tînin û tê disekinin li hembera Mêrzo begê
dibên bavê te yî kal û Qasim begê û Ehmed begê mirin li herba zêtûnê
birayên te Hesen beg û Mecîd begê jî hatin ketin pê te li vê cengê
hele binir me serê wan herduwan ji te ra venayî li ser destikê darê rumê
erê gava ku Mêrzo beg serê wana dibînê
bi loman xwe kûr dikê, bi sîlan bi ser çavê xwe dikevê
ax û ofa birakbûnê şêrîne Mêrzo beg hêstira li rûyê xwe dibarînê
diniya li pîşê reş dibe dibê moranî û pîşa xwe nabînê
erê dîsa xwe berdidê meydanê û cebhê herbê
pir, hindik derê dîsa Elîf xatûn derê disekinê li hizûr û dîwana Qasim begê û Ehmed begê
dibê yawrim rabin herin ji min ra hatiye xebera mirina Hesen beg û Mecîd begê
yawrim rabin herin bibin êmdad û qawata birayê xwe û dêla Gewrê
Hesen beg û Mecîd begê li kela Mecesperê serê xwe dînane qebrê û axa gornê
min di xew da ew herdu dîn, serê wan qut kirine û dînane ser pozê darî rumê
erê birakliqî şêrîn e, Qasim beg û Ehmed begê siwar dibin li hespê
berê xwe didin erdê Romê û derin herbê
erê gava digînin kela Mencesperê dikevin nav wan û wê herbê
eskerê Romê li dor wan kom dibin û dikin mehserê
ellah, ellah tu gotir nekê Qasim beg û Ehmed begê jî davên erdê
serê herduwan qut dikin û vedinin li ser pozê darî rumê
tînim disekinin li hembera Mêrzo begê
erê wê çaxê Mirşud beg telayê bi tenê di xewê da dibînê
êlkana bayê xerbî li kunê ku li ser deh û du istûna dixê
her çar istûnêd ortê diqulibandin erdê
bi sîlan li ser çavîd xwe dixê û dibê hey wex li min û li va yekê
her çar lawên min ên mezin mirin û serê xwe dînan diyarê rihmetê
siwar dibê li hespê, tiyê xwe dikê devê xwe û mîna ga diurê û derê
erê kêra qesabiyê li kêlekê girêdayî li bogrê
radikê şûrê nêrizî û dadikevê sefera herbê
dibê êmdada parsîxara gewrê û Mêrzo begê
digînê kela Mencesperê dibînê heşer û mehşerê qurmîş bûye dîrakî toz û kulaxanê gîştiye qatî ezmênî heftê
dibînê laşêd çar ewladan di ber hevdu ra dirêj kirine û serî vanane li ser pozê darî rumê
erê wê çaxê hêsirêd xwînî dibarînê dibê ya ellah û ya xwedê
gava dikevê nav eskerê Romê Mêrzo beg dengê bavê dibîsê
diqelişînê cebhê herbê
xwe digînê cem Mêrzo begê
Mêrzo beg peya dibê, dibezê cem bavikê
di zengiyan da lingê bavikê kal maç dikê
dibê bavo ez di bextî te da me tu bi xwedê dikê derê ji vê herbê
min telîtûjiya birayên xwe dî, mila ez telîtûjiya te jî nebînim vê sibê
Mirşud beg dibê yawrim te hîn derbê bavî kal nediye li herb û cengê
ê law yawrim derkev ji xwe ra temaşe ke li bavê xwe û eskerê Romê li vê herbê
wê çaxê Mêrzo beg telayê bi tenê bang dikê dibê ya ellah û ya xwedê
ez di bextî te da me tu bi bangîna me da bişîne Xidir û çel siwarê xeybê
erê bi bangîna Mêrzo begê re xwedê dişîne Xidir û çel siwarê xeybê
bi eskerê re dikevin herbê
çiqas egît û camûr hebûn li wê herbê
di ber derba şûran re derbas dibê kes ji derba mêrzo begê û bavê nafilitê
ne wê çaxê Mêrzo beg û bavikê her çar laşên xwe radikin û tînin kela Tûnê
dîdinin li hizûr û pîşa Elîf xatûnê..
ÇÊROK
piştî Mêrzo begê û bavê xwe laşeyên her çar birayên xwe anîn Kela Tûnê, li wir ew şuştin û veşartin û şînî û girî bi ser de dan û çel rojan yase jî li ser kişandin û girêdan. Vegerîn ser dîl û esîrên ku bi xwe re anîbûn û ew dadgeh kirin, ew jî Feteh beg, Gewrê, Qadir beg û hinek din bûn.
Di fermana dadgeha Mûrzo begê de hat ku bira Gewrê bikujin û laşê wê jî parî parî bikin û çekin pîşa segan da ku kuçik wê bixwin. Feteh begê got ji min derbas bibe çênabe ku ti kuçik goştê Gewrê bixun. Ez mirovekî Kafir im û ez dizanim eger kafirek vegere ser dînê Îslaman kuştina wî heram dibe û nayê kuştin, û di cih de got: (eşhedo en le îlehe île llah we eşhedo ene Mohemmed resole llah) û got: ha ji te re sitûyê min li ber şûrê te û te çawa xwest bira bi ya te be.
Piştî Feteh begê ew gotina kir, Mêrzo begê got: eger tu yê mîr û mezinê sîh û du qebîlên Rom be û tu yê seba şekalek jina bêje ez kuçik û ez dixwezim goştê Gewrê bixwem, bira ez jî seba vê yekê ji Gewrê de bênamûs bim û ji nuha de min Gewr bahişand te û hûn li hev helal bin û bi hev re kal û pîr bibin, çel ro çel şevan def û dîlan gerandin, Gewr li Feteh begê nikeh kir û Zêneba xatûn jî li Qadir begê nikeh kir.
Li vir dastan bi dawî dibe, lê dibêjin çawîr dibe bost dijmin nabe dost..
Piştî demekê kurek ji Feteh begê û Gewrê dibe nav li wî dikin Qoçyasîn beg, ew jî mezin dibe û demek tê bi xalê xwe re bi Mûrzo begê re şer dike û Mêrzo begê dikuje, ji Qoyasîn begê jî Betalê Betêl dibe û ji Betalê Betêl jî xudanê kela Beyazîtê Salih beg bavê Mamed û Henîfê dibê û herwiha dastan berdewam e.
JÊRENOT:
[1] tayîn: şîv û xwarin e.
2- serdar: serok û serwer.
3- dewleta Elî Osman: dewleta Turkiyê ye.
4- Êlçî: şandyar, balyoz.
[2] êmdad: gotinek Erebî ye wateya wê jî cebilxane û tiştê ku li şer gerek dibe.
2- ewlad: gotinek Erebî ye û wateya wê kur in, law in
3- yawrim: gotinek Tirkî ye û wateya wê jî ey kurê min.
[3] lok: lûk: dev yê bi hêz û qawat, ji jîr bûnê tê.
2- Dêlitirîf: navê hespê Mirşud begê ye.
3- yan: kêlek û bogir.
4- qama: qame ya: qame jî wek xencerê ye lê kintir e.
5- Lezgê: leskê, meskê: xûyaye ew devereke.
6- Şar: şehr şeml û dolaq,mêran li serê xwe digerandin û ji hevrişmê ye.
